Η ανάβαση στη Ζήρια είναι μία καλή εμπειρία αφού το βουνό προσφέρει πολλές εναλλακτικές λύσεις και μία κορυφή με πολύ όμορφη θέα

Για να ανεβείτε από τα Άνω Τρίκαλα στο οροπέδιο έχετε δύο επιλογές. Η πρώτη είναι να ακολουθήσετε τον δασικό δρόμο ο οποίος μετά από 2.30’ - 3.00’ ώρες θα σας οδηγήσει στο οροπέδιο. Η άλλη εναλλακτική λύση είναι να ακολουθήσετε το μονοπάτι το οποίο ξεκινά μερικές δεκάδες μέτρα μετά την Μονή του Αγ. Βλάσιου. Η αρχή του μονοπατιού βρίσκεται στο αριστερό σας χέρι μερικά μέτρα από τον δασικό δρόμο. Η αρχή του είναι στην ουσία μικρός δασικός δρόμος ο οποίος μετά από μερικές δεκάδες μέτρα γίνεται μονοπάτι ανηφορικό που καταλήγει σε ένα μεγάλο πλάτωμα λίγο πιο κάτω από τον δασικό δρόμο. Έχοντας τις κολόνες της ΔΕΗ σαν σημάδι βγαίνουμε και πάλι στον δασικό δρόμο έχοντας όμως γλυτώσει μερικά βαρετά και κουραστικά χιλιόμετρα. Αφού περάσουμε τις τελευταίες στροφές βγαίνουμε στην ατέλειωτη και μονότονη ευθεία η οποία μετά από 1.00’-1.30’ ώρες μας βγάζει στο οροπέδιο.

Η Ζήρια διαθέτει δύο καταφύγια.                                                                                                              

Το πρώτο καταφύγιο το συναντάμε αριστερά, πάνω σε λόφο, καθώς μπαίνουμε στο οροπέδιο. Είναι δυναμικότητας 40 κρεβατιών και διαθέτει κουζίνα, σόμπες, τζάκι και κουβέρτες. Το καταφύγιο ανήκει στον Ε.Ο.Σ. Κορίνθου και είναι καλά οργανωμένο αν και πολύ εκτεθειμένο στον αέρα.

Το δεύτερο καταφύγιο βρίσκεται στην αρχή της πλαγιά που ξεκινά από το τέλος του δρόμου που οδηγεί στο οροπέδιο. Είναι δυναμικότητας 22 κρεβατιών και διαθέτει κουζίνα, σόμπα και κουβέρτες. Επίσης διαθέτει δεξαμενή νερού αλλά θα είναι καλύτερα να την αποφύγετε.

Και στα δύο καταφύγια δεν υπάρχει τρεχούμενο νερό. Το μόνο σημείο με νερό βρίσκεται στη μέση σχεδόν του οροπεδίου λίγα μέτρα αριστερά, όπως ανεβαίνουμε, από το δρόμο.

Στο οροπέδιο μπορείτε να διανυκτερεύσετε άνετα και με αντίσκηνα αφού σίγουρα δεν θα αντιμετωπίσετε πρόβλημα χώρου. Το οροπέδιο είναι εντελώς ξερό μη διαθέτοντας ούτε ένα δένδρο. Αυτό από μία άποψη είναι καλό αλλά ταυτόχρονα δίνει μία μονότονη και επίπεδη εικόνα στο τοπίο μη παρέχοντας και κανενός είδους προστασία.